Recensie King lear

Visuele waardering: ★★★☆☆ (3/5)

Recensent: Hayk Minasyan 

Recensie geschreven op: 7 mei 2025 

Inleiding:

King Lear, een bekende tragedie van Shakespeare, werd door Het Zuidelijk Toneel en hetpaleis in een moderne jas gestoken. Ze kozen voor een sobere aanpak, met politieke verwijzingen naar Europa vandaag. Het idee was interessant, maar de uitvoering wist me niet echt te raken. In deze recensie leg ik uit waarom deze voorstelling me eerder liet nadenken dan voelen. 

Decor: 

Het decor was heel minimalistisch: zwarte panelen, weinig licht, en bijna geen meubels. Dat zorgde ervoor dat je goed moest letten op wat de acteurs deden. Soms werkte dat, bijvoorbeeld in intieme scènes, maar vaak was het verwarrend. In de scène na de storm zouden de personages zogenaamd naar een andere plek gaan, maar er veranderde niks aan het podium. Dat maakte het moeilijk om het verhaal te volgen. Een paar projecties of simpele decorstukken hadden al kunnen helpen om duidelijker te maken waar we waren. 

Kostuums: 

Iedereen droeg witte kleren. Misschien was dat bedoeld om te laten zien dat iedereen gelijk is of vastzit in hetzelfde systeem. Toch werkte het niet goed op het podium. Het zag er saai uit, en het hielp niet om de personages uit elkaar te houden. Alleen kleine verschillen – een broek of een rok – maakten sommige vrouwen herkenbaar. Maar het kostuum kon ook iets zeggen over wie iemand is. Iemand met macht had bijvoorbeeld zwaardere stoffen of donkere kleuren kunnen dragen. Nu bleef het allemaal wat vlak. 

Acteerwerk:

De acteur die King Lear speelde, deed dat erg goed. Je zag hoe hij veranderde van een trotse koning naar een gebroken vader. In de scène waarin hij Cordelia terugziet, was zijn verdriet echt voelbaar. Hij gebruikte zijn stem en lichaam heel goed. 

Maar andere acteurs waren minder overtuigend. Edmund, de slechterik, speelde te boos en te simpel. Hij kwam niet slim of gevaarlijk over. Daardoor begreep je niet goed waarom andere personages hem geloofden. Cordelia, met wie ik me tijdens de stemtest het meest kon identificeren, had ook zwakke momenten. Ze liep soms rond zonder reden en leek soms overbodig in scènes waar ze aanwezig was. Dat maakte haar rol minder duidelijk.

Lichaamstaal: 

King Lear viel ook op door zijn lichaamstaal. In de storm, of als hij op de grond ligt van verdriet, liet hij goed zien hoe hij zich voelde. Die fysieke kracht miste ik bij de andere acteurs. In een scène met veel chaos, zoals de storm, verwacht je meer beweging. Maar het bleef erg stil en vlak. Dat maakte de voorstelling soms saai om naar te kijken. 

Muziek: 

De muziek was zo subtiel dat ik die pas opmerkte als ik er bewust op ging letten. Dat is jammer, want muziek kan veel doen met de sfeer. In spannende scènes kan het de spanning verhogen, in verdrietige scènes kan het helpen om mee te leven met de personages. Deze voorstelling had echt baat gehad bij sterkere muzikale momenten. Thema's:

Het idee om King Lear te plaatsen in een Europa dat verdeeld is, was slim gevonden. Lear leek meer op een moderne leider dan op een koning. Dat paste goed bij hoe wij vandaag naar politiek kijken. Maar dat politieke laagje stond soms te veel op de voorgrond. De band tussen Lear en Cordelia – een van de belangrijkste en meest tragische delen van het verhaal – kreeg te weinig aandacht. Haar dood kwam plotseling, zonder echte opbouw. Daardoor voelde het moment niet dramatisch, maar gewoon snel afgerond.

Persoonlijke link:

Ik herkende me in Cordelia – eerlijk, standvastig, en niet bang om haar mening te geven. Maar in deze voorstelling kreeg zij te weinig ruimte om echt tot leven te komen. Dat maakt dat ik haar wel begreep, maar me niet echt met haar verbonden voelde. Het voelde een beetje alsof ik vanop afstand keek naar iets wat belangrijk zou kunnen zijn, maar het raakte me niet.

Conclusie: 

Deze bewerking van King Lear had veel potentieel. Het decor, het idee van modern leiderschap, en de sterke hoofdrol waren pluspunten. Maar het geheel bleef te koud, te afstandelijk. Cruciale scènes misten emotionele kracht, en sommige acteurs speelden te vlak. Het resultaat was een voorstelling die meer sprak tot het hoofd dan tot het hart. Interessant? Ja. Indrukwekkend? Soms. Maar echt geraakt? Helaas niet.

Podcast dat aansluit bij de problematiek